Zuhal Demir heeft niet het talent om te wachten, maar des te meer dat van de verwondering. “We mogen nooit gewend geraken aan mooie dingen”, zegt ze filosofisch in Het Belang van Limburg. “Want als niets je nog verbaast, is er niets om voor te leven.”
Ze heeft het verder over haar ouders. Over haar vader die kort na sluiting van de mijnen terug naar Koerdistan wilde en haar moeder die daar resoluut tegenin ging. “Mijn ma was onze rots in de branding.”
Op haar vijftigste kreeg ze een herseninfarct, net toen Zuhal in Brazilië was. Zuhal reisde onmiddellijk op haar eentje terug. Haar moeder was fel veranderd door dat infarct. Ze kon niet meer praten, eten en stappen.
“Ik was staatssecretaris. Maar ik was ook een meisje dat soms bij haar moeder in bed kroop”, bekent Zuhal emotioneel in Het Belang van Limburg. “Ik mis haar elke dag”.
“Mijn moeder was erg blij dat ik mama werd, op mijn 38ste weliswaar”, voegt ze er aan toe. Helaas overleed de mama van Zuhal anderhalve maand na de geboorte van dochtertje Rozanne. Rozanne is nu vijf.
