Dat ‘De Verraders’ een vuil psychologisch spelletje is, daar bestaat natuurlijk geen twijfel over. Door deel te nemen heeft Wouter toch iets bijgeleerd over de menselijke psychologie.
“De mens is een spelend dier. Kinderen doen niks liever dan spelen, maar naarmate we ouder worden, verliezen we dat voor een deel. In de setting van het kasteel van ‘De verraders’ wordt die aangeboren speelsheid opnieuw geprikkeld en gestimuleerd, waardoor het speelse instinct weer volledig tot leven komt”, zegt hij in Primo.
Met alleen een tactische ingesteldheid kom je er niet in het spel. Je moet ook je emotionele vaardigheden aanspreken om ver genoeg te komen.
“Om een goeie verrader te zijn, moet je over voldoende observatievermogen beschikken. Je moet je ogen en oren goed openhouden. Als bondgenoot heb je er dan weer alle voordeel bij om een betrouwbare relatie op te zetten en te onderhouden met andere bondgenoten. Zodat je als één blok op een verdachte kan stemmen. Cruciaal is natuurlijk ook om de ‘juiste’ kandidaat te verdenken.”
