Theo Francken staat erom bekend om harde uitspraken te doen. De politicus is ook maar een mens, een mens met gevoelens. In Nederland is er veel te doen over de uitzetting van een gezin waarvan de asielaanvraag verlopen is. Niet onbelangrijk detail: de moeder van de 11-jarige Mikael is al 14 jaar in Nederland, daar kwam zij in 2010 als illegaal toe. Dat betekent dus dat Mikael het land waar hij en zijn moeder naartoe zouden gestuurd worden – Armenië – nooit heeft gezien, laat staan dat hij de taal spreekt. Mikael voelt zich ook Nederlander, hij wil niet naar Armenië, hij wil in Nederland bij zijn vrienden blijven.
De uitwijzing zorgt voor heel wat op hef bij onze noorderburen, een herkenbare situatie voor Theo Francken. Ook hij moest mensen het land uitzetten. “Ja, ik deed het ook. Een gezin zonder verblijfsrecht met kleine kinderen uitzetten is altijd hartverscheurend. Op zich is het niet meer of minder dan de toepassing van de wet. En ministers en hun administratie worden geacht net dat te doen”, schrijft Theo Francken op zijn sociale media.
“Als ouders pertinent blijven weigeren om terug te keren, is de overheid niet meer de eerste verantwoordelijke in de gedwongen terugkeer. Dat links er zo een strijd van maakt is beneden alle peil”, stelt hij in zijn betoog. Maar Francken toont zich ook een mens van vlees en bloed.
“Mijn gedacht? Elk individueel dossier moet apart bekeken en beoordeeld worden. Meer dan 10 jaar – waarvan een groot deel legaal – verblijf, zonder strafblad of gerechtelijke antecedenten en goede schoolprestaties moet kunnen gedelibereerd worden. Een individuele regularisatie kan een uitweg zijn maar is een discretionaire bevoegdheid van de verantwoordelijke migratieminister en moet dat ook blijven. Prima facie (!) lijkt dat hier het geval. We hadden zo ook veel Armeense gezinnen in o.a. Brussel en Antwerpen. Maar nogmaals, het blijft hartverscheurend”, besluit Francken.
