Nu Roos de veertig voorbij is, heeft ze de voorbije jaren belangrijke keuzes moeten maken en ook veel meer bewustere keuzes.
Soms is het nu eenmaal nodig om je lief eens de deur te wijzen en dat je niet altijd iemand een plezier kan doen. Evident was het in elk geval niet. Maar Roos kreeg hulp.
“Ik ga al een tijdje naar een therapeut. Toen ik een puber was, lachten mijn ouders daar nog mee. ‘Waarom zou jij een psycholoog nodig hebben?’ Die mentaliteit. Maar ’t helpt mij. Ook al babbel ik er over de onnozelste dingen, weten dat er een professional naar je luistert, doet veel”, zegt Roos in Dag Allemaal.
Als Roos moet terugblikken op haar kindertijd, dan is dat met gemengde gevoelens. Ze heeft altijd alles mogen doen wat ze wilde.
“Vooral mama stimuleerde dat, ze was kleuterjuf. Lessen voordracht, dictie, toneel, scouts, muziekschool, turnen, karate, jiujitsu: alles kon, als ik het maar niet te snel opgaf. Op die manier werd het al snel duidelijk dat ik iets met taal zou gaan doen.”
