We geven onszelf soms niet genoeg tijd om te rouwen om het verlies van een dierbare. Veel mensen hebben de neiging om direct weer door te gaan en dat wreekt zich soms later. Hetzelfde patroon heeft zich voorgedaan bij Rani De Coninck.
Haar zus overleed in een ongeval en Rani heeft zichzelf te weinig tijd gegund om het verdriet te werken. Net zoals die keer toen haar beste vriendin is verongelukt.
“Ik heb ooit een live-programma gepresenteerd de dag nadat ze verongelukt is. Vlak voor de uitzending hing ik huilend met haar mama aan de lijn, maar ik stapte met de glimlach het podium op, om na de uitzending verder te huilen. Ik deed het ook toen mijn zus stierf. De wereld was gestopt met draaien, maar ik ging gewoon weer naar school. Ook al vond ik geen énkele aansluiting meer met leeftijdsgenoten en was ik in één klap tien jaar ouder”, klinkt het in Het Laatste Nieuws.
Wie zich geen zorgen maakte om Rani waren haar kinderen. Zij kennen het levensverhaal van hun mama en wisten heel goed waarom de presentatrice een pauze nodig had.
“Ik denk dat zeker de twee oudsten steeds beter beseffen wat een broer of zus écht betekent in het leven. Je vindt hen vanzelfsprekend, ze zijn er altijd – tot ze er plots niet meer zijn. Toen mijn zus stierf, had ik niet alleen mijn eigen verdriet, maar ik zag ook dat van mijn ouders. Zij maakten het allerergste mee dat je als mens kan meemaken. Dan redeneer je al snel: ik ga mijn verdriet daar niet nog eens bovenop gooien. Je wil hen sparen, waardoor je jezelf bijna doet verdwijnen. Zo stil mogelijk zijn. Mijn ouders zijn bovendien zelf van het principe: komaan, kin omhoog en laat de mensen niet zien hoe je je voelt. ‘Nie neute, nie pleuje’, zegt mijn vader in het Gents.”
