Het leven zat de laatste jaren niet echt mee voor Devon Planckaert. Hij wilde niets liever dan koersen, zoals zijn grootvader en vader, maar het lot leek hem niet gunstig gezind.
Eerst was er de lockdown, dan een knieoperatie, daarna een coronabesmetting en nog eens daarna een valpartij met een diepe wonde.
Ook voor zijn moeder Magali was het dus niet makkelijk om te zien hoe haar kind door omstandigheden niet kon doen wat hij zo graag wilde. Ook zij dacht dikwijls aan het feit dat hij er beter mee zou ophouden maar dat heeft ze hem nooit gezegd.
“Ik voelde zijn pijn en ontgoocheling. Devon en ik hebben hier vaak samen zitten wenen. Francesco en ik waren dan ook erg nerveus toen hij zijn eerste koers reed”, bekent Magali aan Dag Allemaal. “M’n eerste koers was er een om nooit te vergeten: er stond 150 man aan de start en het regende”, aldus Devon.
Zijn moeder Magali was doodsbang. “Ik had zoveel schrik… En had gemengde gevoelens. Ze stonden daar echt met de sturen tegen elkaar, hé. Ik dacht: ‘O nee, seffes liggen ze na nog geen honderd meter tegen de grond”, bekent ze in Dag Allemaal.
