De scheiding van haar ouders op zich was voor Karen Damen niet traumatisch. Ze kreeg heel veel aandacht van iedereen die wou weten hoe het met haar ging en dat vond ze op zich wel nog leuk.
“Ik was de eerste van de klas die zoiets thuis meemaakte en dat had in zekere zin nog wel iets cools. Ik kreeg veel vragen, iedereen wilde weten of ik oké was en voor een kind als ik, dat graag in de belangstelling stond, was dat nog wel tof”, vertelt Karen aan Dag Allemaal.
“Waar de scheiding wél voor heeft gezorgd: dat ik confrontaties uit de weg ga. Ik kan er gewoon niet goed mee om, waarschijnlijk omdat ik ze vroeger thuis te vaak heb gezien. Als ik conflict voel: ik negeer dat. Ik duw het weg. Dan begin ik van woede of onmacht te wenen”, geeft Karen toe.
Ze blijft het daar heel moeilijk mee hebben. “Dat is niet goed, ik weet het, het is soms beter om de dingen even in de ogen te kijken”, beseft Karen zelf heel goed.
