Terwijl Davina Simons zich vroeger vaak kon ergeren aan de medemens, heeft ze dat volledig van zich afgezet. Het kostte haar teveel energie en het was nergens goed voor.
Het gebeurt ook wel eens dat Davina een zedendelinquent moet verdedigen en dat vindt niet iedereen in haar omgeving altijd een goed idee.
“Laten we zeggen dat dat zeker in het begin niet voor iedereen even makkelijk te begrijpen was. Maar we hebben er boeiende gesprekken over gehad, waardoor ze meer inzicht hebben gekregen in wat ik doe en waarom ik dat doe”, legt ze uit in Humo.
Maar helemaal zonder ergernis gaat Davina niet door het leven. Er zijn wel eens momenten waarop ze diep kan zuchten.
“Ik kan me ook ergeren aan de soms ongenuanceerde of zelfs ronduit onjuiste gerechtelijke berichtgeving van bepaalde media. Die veroorzaakt vaak ophef, omdat men de hele context of de correcte duiding niet meekrijgt. De betrokken partijen moeten ook vaak eerst iets in de krant lezen voordat ze officieel op de hoogte worden gebracht: dat kan toch niet de bedoeling zijn? Staat zo’n journalist er dan niet bij stil wat dat met mensen doet? En dan niet alleen met slachtoffers, maar ook met daders: zij hebben ook familie en vrienden.”
