Omdat Daan Alferink op zeer jonge leeftijd nog niet vaak positieve verhalen had gehoord over homo’s waar het goed mee afliep, besloot hij om lange tijd zelf niet te vertellen dat hij op mannen viel.
“De situatie is pas verbeterd toen ik op m’n 18de weer naar Rotterdam verhuisde, om naar de toneelschool te gaan. Een openbaring was dat: ik had collega’s die ook op mannen vielen, ik was niet meer alleen! Ze namen me mee uit, we maakten plezier samen, en voor het eerst besefte ik: goh, het leven als homo kan tóch leuk zijn”, lacht Daan in Humo.
Daan beleefde een mooie tijd in Rotterdam, maar verhuisde enkele jaren later toch naar Brussel. En dat op aanraden van de toneelschool.
“Ik moest iets anders gaan zoeken. ‘Daan, je bent bijna enkel bezig met decors bouwen. Je leert je teksten niet, en dan sta je maar wat te verzinnen.’ Eerst heb ik een jaar lang in de horeca gewerkt – de hele tijd feesten, met andere woorden – tot ik het dagboek vond dat m’n moeder me ooit had gegeven. Het was één grote verzameling van interieurprentjes, onder de titel: ‘Zó wil ik later mijn huis’. Dat deed me weer beseffen hoe boeiend ik interieur eigenlijk wel vond.”
