De ouders van Anouck Luyten hebben hun kinderen altijd heel erg gesteund in het najagen van hun dromen. Voor hun kerst mochten Anouck, haar broer en zus zelfs een musicalstage doen bij het Ballet van Vlaanderen.
“Ja, dat was telkens heerlijk. Zelf waren mijn ouders geen mensen die op hun vrije dag naar een theatervoorstelling of een concert gingen. Er werd geleefd op het ritme van de winkel: hard werken, elke dag weer, en ’s avonds iets lekkers op tafel toveren, nog even in de sofa ploffen, en dan op tijd naar bed – want morgen is het weer vroeg dag. Het was dus, zo besefte ik later, heel maf dat ze bij een musicalstage als cadeau uitkwamen”, glundert Anouck nog steeds na in Humo.
Nadien mochten ze ook alle drie naar de kunsthumanoria in Lier. Daar gingen geen verhitte discussies aan vooraf, al heeft Anoucks grote zus wel een beetje het pad voor haar geëffend.
“Door als eerste in het gezin voor de kunsthumaniora te kiezen, dus, maar ook door een moment dat nog altijd op mijn netvlies geëtst staat. Ik kan het zo weer oproepen: een schoolmusical, het balkon van de turnzaal, en daar staat mijn zus. Ze zingt iets prachtigs – ‘Tomorrow’, geloof ik, uit de ‘Annie’-musical – en ik voel het grootse, massieve en definitieve van dat moment. De adrenaline, de zekerheid die me op dat moment omarmt: dít is wat ik moet doen. Daar, op dat balkon, op dat podium, moest ik zijn.”
