De onvoorspelbaarheid is volgens André Hazes het ergste aan opgroeien met een verslaafde vader, zo vertelt hij aan Het Belang van Limburg. “Mijn vader kon op twee manieren thuiskomen: of vrolijk zingend, of enorm chagrijnig. Dat je nooit wist wat het zou worden, was beangstigend.”
Hoewel de familie een grote huiskamer had, zaten ze daar volgens de zanger nooit. “Wij leefden in de bar van het huis, we aten aan de biljarttafel. Daar kwam nog eens bij dat mijn vader ’s nachts leefde: hij ging om zes uur ’s ochtends naar bed, een uur later stonden wij op. Dan moesten we stil zijn, anders maakten we hem wakker. Als we om kwart over drie thuiskwamen van school was hij net wakker, dus moesten we wéér stil zijn omdat hij een kater had. Een uurtje later ging hij naar de kroeg en pas dán konden wij vrij bewegen.”
Het feit dat André zijn hele jeugd steeds stil moest zijn en niet gehoord of gezien mocht worden, heeft er volgens de zanger aan bijgedragen dat hij met het ouder worden is beginnen overcompenseren. Toen moesten alle ogen op hem gericht zijn.
