Dat ALS een vreselijke ziekte is, dat hoef je Kürt Rogiers niet te vertellen. Zijn mama had het en overleed er ook aan, enkele maanden geleden. Het is een erg wrede ziekte.
“Ze hadden in mei gezegd: ‘Je moeder heeft trage ALS.’ Maar in september zei de thuisverpleegster al: ‘Dat is geen vrouwke meer om thuis te blijven. Je vader gaat eraan kapot.’ Stappen kon ze al niet meer zonder rollator, praten werd zwaar. We brachten haar naar een woonzorgcentrum en na een maand was duidelijk dat ze nooit nog naar huis zou gaan”, zucht Rogiers in Het Laatste Nieuws.
Vanaf dat moment ging het heel snel bergaf en helaas is er niks te doen aan ALS. Heel pijnlijk om te zien, want Kürts mama was een heel trotste vrouw.
“Die danste graag, ze had zo’n lust for life, zij poetste zelfs op hakken. En ineens zat daar iemand wier spieren ineenzakten. In een rolstoel, waar zelfs haar hoofd met kussens ondersteund moest worden omdat het anders naar beneden zou vallen. Nekspieren, armspieren: alles valt uit. Dat is zeer vernederend. Voor haar in de eerste plaats. Het is niet menswaardig. En toch staat dat beeld in schril contrast met haar laatste dagen.”
