Een programma als ‘De Verraders’, de deelnemers omschrijven het allemaal als één grote mindfuck. Je probeert ook gewoon jezelf te blijven, maar toch weet je dat je niemand kan vertrouwen.
En da moet je zelf ook nog eens opletten dat je kleine kantjes niet te veel komen bovendrijven. Dat je het vertrouwen hebt van iedereen, blijft immers heel belangrijk.
“Goh, je stelt je heel kwetsbaar op. Veel hangt af van hoelang je erin blijft. Je kan geen komedie spelen. Het spel wordt binnen de kortste keren de realiteit. Alle emoties passeerden de revue. Ik heb gehuild, gelachen en gevloekt. Ook gezwegen en gelogen. Het was een emotionele rollercoaster, ja. Hoe je overkomt op tv? Dat is het laatste waaraan je denkt aan die ronde tafel”, zegt Hans eerlijk in Primo.
Vooraf had Hans geen hele strategie uitgedokterd om het spel te spelen. Hij wilde vooral heel spontaan blijven gedurende het hele spel.
“De dynamiek veranderde zo snel dat ik vaak op het moment zelf moest beslissen hoe ik handelde. Ik ging vaak op mijn intuïtie af. Soms werkt dat beter dan te veel nadenken, anders ga je twijfelen. Waar iedereen van de bondgenoten zich aan laat vangen bij het ontmaskeren van de verraders is een tunnelvisie.”
