Hoewel Martin Heylen zichzelf niet meer moet bewijzen als programmamaker, was hij aan het begin van zijn carrière heel erg bang en onzeker. En dat terwijl dat toen al nergens voor nodig was.
“In die tijd wel, maar dankzij Chris heb ik mij eroverheen kunnen zetten. Op mijn 24ste was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer weg zou raken uit de fabriek. Mijn liefde zat in mijn gezin: m’n vrouw, onze dochters, de moestuin die we hadden, een wei met dieren… Ik was zeker niet ongelukkig”, zegt hij in Dag Allemaal.
Maar er is altijd iets blijven knagen. Al van sinds hij klein was, was Martin gebeten door het schrijven van verhaaltjes en verslagjes. Het schrijven zat gewoon in zijn bloed.
“Dat moest er ook op een of andere manier uit. Maar het lukte niet. Ik zat in een doodlopend straatje. De stap naar de journalistiek was gewoon té groot. Ik zág het niet. Toen kwam ik Chris tegen. Zij zag het wél en heeft mij het duwtje gegeven dat ik nodig had.”
